Rozdział 14 "Powrót do normalności" cz.2

Ten rozdział dedykuję Nienormalnie Normalnej za piękne i szczere komentarze jakie dodaje pod moimi postami. Dziękuję ci z całego serduszka ily :*

Wróciliśmy z chłopakami do domu około północy. Jednego z ochroniarzy nie było pod domem, co oznaczało że Sussie jeszcze nie wróciła. Coś mi się wydaje, że zabalowała. Mam nadzieję, że nie przyjdzie naćpana, albo nawalona w cztery dupy. Dostałoby mi się od chłopaków, że jej nie pilnuję, ale ona nie jest już małym dzieckiem. Musi wiedzieć, że wszystko co robi, ciągnie za sobą konsekwencje. -
Z: Dobranoc wszystkim! - Zayn zaraz po tym jak zjadł z nami wspólną kolację, poszedł się kłaść. Po kolei zwijali się po nim Louis i Liam. Ja z Harry'm zostaliśmy. Siedzieliśmy w salonie. Telewizor był włączony, ale nikt go nie oglądał. -
H: Dlaczego się nie kładziesz?
N: Czekam na Sussie, a ty?
H: Nie jestem śpiący. Posiedzę chwilę, może mnie zakręci.
N: Napij się.
H: A wiesz? To nie taki zły pomysł. - Wstał z fotela i poszedł do kuchni. Po krótkiej chwili wrócił do mnie, trzymając w ręku dwie puszki, z których jedną postawił na stole. -
N: Ja nie chcę.
H: Dlaczego? Należy ci się po ciężkim dniu pracy.
N: Bo nie. - Szczerze, to nie miałem najmniejszej ochoty z nim tu siedzieć, ale to idealna okazja, żeby szczerze z nim pogadać, jak brat z bratem. -
N: A propo Sussie...O co ci właściwie chodzi? - Milczał, on najwyraźniej nie chce wyjawić mi swoich zamiarów. -
N: Naprawdę chcesz, żebyśmy się rozstali?
H: To jasne, że się rozstaniecie. - Wzruszył ramionami i wziął łyka swojego piwa. -
N: A to niby dlaczego?
H: Ty tego nie widzisz? Wasz związek nie ma przyszłości. Naprawdę wierzysz w to, że ona cię kocha? Daj spokój.
N: O czym ty mówisz człowieku?
H: Niedługo sam się przekonasz.
N: Niedługo? Harry czy ty możesz mówić jaśniej?
H: Ja, ty i Sussie. Gdybyśmy spędzili we trójkę trochę czasu, to byś zobaczył jak ona bardzo cię kocha.
N: Ach tak? Dobrze, więc pojedziemy....Na biwak! We trójkę. Udowodnię ci, że ona kocha MNIE. O uczuciu do ciebie już dawno zapomniała.
H: No i dobra, więc jesteśmy umówieni?
N: Ta... - Przerwał mi głośny huk dochodzący z przedpokoju. Razem z Harry'm zerwaliśmy się na równe nogi i tam pobiegliśmy. -
Och: Zupełnie jej odwaliło! W ogóle mnie nie słucha. - W drzwiach ujrzeliśmy naszego ochroniarza, który trzymał płaczącą Sue. Doskonale wiedziałem co to oznacza i nie miałem na to najmniejszej ochoty. Mężczyzna oddał dziewczynę w moje ramiona, a ta automatycznie się we mnie wtuliła, mocząc łzami moją koszulkę. Dobrze, że mnie poznaje, a nie znowu myśli, że jestem Harry'm. -
N: Już jestem, Sussie nie płacz....Czy ona coś piła?
Och: Wypiła tylko jednego drinka. Cały czas byłem obok niej.
N: A z kim ona była?
Och: Z dwoma jak myślę ćpunami. Amy i Taylerem.
N: Ja pierdolę...Dobra...Dzięki, że przyprowadziłeś ją w jednym kawałku, a teraz...Pozwólcie, że zaprowadzę ją do łóżka. - Odwróciłem się od nich i zacząłem kierować dziewczynę w stronę schodów. -
S: Przepraszam. - Powiedziałam cicho, gdy wchodziliśmy po schodach. -
N: Nie przepraszaj, tylko idź spać.
S: Jesteś na mnie zły?
N: Nie, nie na ciebie...Jestem zmęczony.
S: Mogę spać z tobą?
N: Taa... - Wszedłem z nią do mojej sypialni i położyłem ją do łóżka. -
N: Poczekasz tu chwilę, a ja pójdę wziąć prysznic, dobrze?
S: Ale zaraz wrócisz?
N: Tak wrócę, nie martw się. - Pogłaskałem ją po głowie i wyszedłem. Gdy Sussie ma atak, lub choroba daje się we znaki, zachowuje się jak małe dziecko. Trzeba rozmawiać z nią jak z małym dzieckiem i we wszystkim jej pomagać. To czasem męczące, ale się nią zajmuję, bo kocham ją i muszę o nią dbać, choćby nie wiem co. Kto inny oddałby ją do wariatkowa i chuj na nią wyłożył. Ja nigdy tego nie zrobię. Chyba, że będzie gorzej i nie będę dawał rady ją uspokajać, ale to mam nadzieję się nie stanie. Niedługo wyjeżdżamy w trasę. Zabiorę ją ze sobą i wtedy będziemy razem przez całe dnie.
  Gdy wziąłem prysznic i umyłem zęby, prosto z łazienki zacząłem zmierzać w stronę swojego pokoju. Jak znajdowałem się w połowie korytarza, zobaczyłem jak wychodzi z niego Harry. Co to miało niby znaczyć? -
N: Co ty tam robiłeś?
H: A co cię to obchodzi?
N: Jak to, co mnie obchodzi? Byłeś w MOJEJ sypialni, gdzie śpi MOJA dziewczyna!
H: Nie muszę ci się spowiadać. - Wyminął mnie i poszedł do łazienki. Co zaa....Nie Niall, uspokój się, bez nerwów. Zacząłem uspokajać sam siebie, bo chyba bym oszalał z wściekłości. Harry denerwuje mnie coraz bardziej. Nie wiem jak to dalej będzie. Wszedłem do pomieszczenia, gdzie czekała na mnie Sussan i położyłem się obok niej do łóżka. -
N: Sussie.... - Szepnąłem. -
N: Co Harry tutaj robił? Sussie? - Nie odpowiadała, co tłumaczyło, że zasnęła. Tym bardziej nie wiem co ten dupek tutaj szukał. No nic, przykryłem swoją dziewczynę i siebie dokładniej kołdrą i zamknąłem oczy. Mam nadzieję, że jutro będzie czuła się dobrze, bo ja muszę iść do pracy.
(...)
  Obudziłam się bardzo wcześnie. Nie pamiętam dokładnie jak i kiedy zasnęłam. W ogóle...Co ja tu robię? -
S: Niall, obudź się. Niall... - Zaczęłam mówić cicho do chłopaka, który smacznie spał. -
N: Która godzina? - Wymruczał zaspanym głosem. -
S: Piąta, przepraszam, że cie budzę, ale...
N: Nic się nie stało i tak bym musiał zaraz wstawać. - Ziewnął i na mnie spojrzał. -
S: No więc...Czy ja?...Bo...
N: Nie masz pojęcia jak znalazłaś się ze mną w łóżku i chcesz, żebym ci wyjaśnił.
S: No tak.
N: Miałaś atak. Słaby, ale jak widać i tak nic nie pamiętasz. Nawet zbytnio nie świrowałaś, tylko płakałaś. Nic wielkiego.
S: Jezu...Przepraszam cię, ale nie mam już ani jednej tabletki. Próbowałam to powstrzymać, ale najwyraźniej mi się nie udało.
N: Nic się nie stało. Nie będę cię winił za chorobę, ale...Wczoraj, gdy położyłem cię do łóżka i brałem prysznic, too... Harry był u ciebie i nie mam pojęcia co robił, albo co ci mówił.
S: Nie pytałeś go?
N: Oczywiście, że pytałem. Za chuja nie chciał nic powiedzieć.
S: O nie kurwa. Tak być nie będzie. - Zerwałam się na równe nogi i chciałam wyjść, ale Niall mnie zatrzymał. -
N: Co chcesz zrobić?
S: Spytam go co do jasnej cholery on odpierdala i co ze mną robił, gdy nie byłam niczego świadoma. - Chwyciłam za klamkę z zamiarem otworzenia drzwi, ale Niall po raz kolejny mnie zatrzymał. -
N: Stój! - Wstał z łóżka i do mnie podszedł. -
N: Nie gadaj z nim, nie warto.
S: Dlaczego? - Trochę dziwnie się zachowywał, ciekawe. Wydaje mi się, że wczoraj coś się stało, ale on mi tego nie powie. -
N: Po prostu z nim nie gadaj, dobrze? - Ujął moją twarz w dłonie i delikatnie musnął moje usta. Jeśli tak chce rozmawiać, to z miłą chęcią nie pójdę do Harry'ego. -
S: O której wychodzisz?
N: Za półtorej godziny.
S: Starczy? - Spytałam przekręcają zamek w drzwiach i delikatnie się uśmiechając. -
N: Starczy. - Odwzajemnił uśmiech i ściągnął koszulkę. Bez chwili zastanowienia również zaczęłam ściągać z siebie ubrania. Rzuciłam je na podłogę i wskoczyłam na Nialla. Oplotłam nogi wokół jego bioder i wpiłam się w jego usta. -
N: Sussie...Czy ty... - Mówił przerywając pocałunki. -
S: Oh zamknij się. - Wylądowaliśmy na łóżku. Nie zamierzałam z nim dyskutować, zamierzałam przejść do rzeczy. Usiadłam na nim okrakiem i zaczęłam całować jego tors. Chciałam sprawić mu choć odrobinę przyjemności, tak jak robiła to zawsze, ale gdy powróciłam do jego ust i wsunęłam dwa palce w jego bokserki, wydarzył się coś dziwnego. Automatycznie, po niemiłym uczuciu, które zaczęło mi towarzyszyć zeskoczyłam z Nialla i w samej bieliźnie wybiegłam z pokoju. Po drodze wpadłam na Zayna, który lekko się oburzył. -
Z: Uważaj! Zaraz...Sussie? - Nie odpowiedziałam mu, tylko z prędkością światła wbiegłam do łazienki.
(...)
  To było dość dziwne, nawet jak na Sussie. Tylko po tym jak wybiegła, ruszyłem za nią. Widziałem jak wpada na Zayna, a potem wlatuje do łazienki, gdzie nawet nie zamknęła za sobą drzwi. -
Z: Coś się stało? Co wy... - No tak, ja w samych bokserkach, Sue w bieliźnie. Klapa. -
N: Nie wiem, też się zastanawiam. - Wzruszyłem ramionami i wszedłem do łazienki. Wymiotowała, centralnie klęczała przy sedesie i chawtowała. -
N: Wszystko w po...
S: Drzwi! Zamknij kurwa drzwi! - Tak jak rozkazała, zamknąłem drzwi, tym samym odcinając od siebie ciekawego co się dzieje Malika, po czym wróciłem do dziewczyny. -
N: Co się stało? Dobrze się czujesz?
S: Sama nie wiem...
N: Napędziłaś mi stracha. - Odetchnąłem, gdy jej przeszło i podniosła się na nogi. -
S: Przepraszam, ale dzisiaj nic chyba z tego nie będzie. - Zaśmiała się myjąc twarz. -
N: Nic się nie stało, chociaż...
(...)
S: Co stanął ci? - Wypowiedziałam te słowa z ledwością powstrzymując śmiech i wyciągając z szafki moją szczoteczkę i pastę. Wiem, że Nialla krępują takie tematy, właśnie dlatego śmieszą mnie jego reakcje. Tym razem zareagował napadem głupawki. -
N: Co powiedziałaś? Powtórz to! No powtórz to! Boisz się? - Zaczął powoli do mnie podchodzić, udając groźnego. -
S: STANĄŁ CI? - Powiedziałam to bardzo głośno i wyraźnie, a ten podszedł i zaczął mnie łaskotać.
(...)
  Wiedziałem dokładnie, w których miejscach Sussie ma łaskotki i w tym momencie prawidłowo tę wiedzę wykorzystałem. -
S: Hahahahahaha! Nie! Tylko nie to! Hahaha!
N: Tak to się właśnie kończy. Zasłużyłaś.
S: Hahahahaha proszę! Harry przestań! Hahaha. - Miałem wrażenie, że się przesłyszałem. Czy ona właśnie powiedziała do mnie Harry? To jest chyba jakiś żart! Momentalnie przestałem ją łaskotać. Oboje patrzyliśmy sobie ze zdziwieniem w oczy. -
S: Czy ja...Niall przepra...
N: Przepraszasz?! Czyli się nie przesłyszałem? Ja pierdolę!
S: Uspokój się, ja...
N: Ja mam być spokojny? Sussie. - Chwyciłem ją za ramiona i spojrzałem jej głęboko w oczy. -
N: Powiedziłaś do mnie HARRY! Dlaczego? Proszę, powiedz dlaczego? - W jej oczach widziałem łzy. Mi również chciało się płakać. Jestem facetem i mi nie wypada, ale było mi cholernie przykro. -
S: Nie wiem...Ja...Nie chciałam tego powiedzieć. Nie chciałam...
N: Sussie...Kocham cię, rozumiesz? I muszę wiedzieć czy...Czy ty czujesz coś do Harry'ego? - Przypomniała mi się wczorajsza rozmowa, którą z nim przeprowadziłem. On chciał mi coś udowodnić. -
S: Co?! Jak ty śmiesz mnie w ogóle o to pytać?! - Odepchnęła mnie i zaczęła płakać. -
S: Nienawidzę go i ty dobrze o tym wiesz. Kocham ciebie, jesteś dla mnie wszystkim, rozumiesz?! Jak ty mogłeś...Dlaczego mnie o to spytałeś?
N: Bo nie jestem pewny co ci siedzi w tej głowie. A co jeśli kochasz Harry'ego, ale twoja pierdolona choroba wybrała mnie jako pocieszenie po rozstaniu z nim i oszukujesz sama siebie? Może ty faktycznie w ogóle mnie nie kochasz?!
S: Niall...Jak ty w ogóle możesz tak mówić? Ty... - Wybiegła z łazienki i zatrzasnęła się w swoim pokoju. Wiem, zraniłem ją, ale....Przeróżne myśli chodzą mi po głowie i niestety nie mogę odczytać jej. Gdybym umiał...Ach! Gdybym umiał odczytać jej myśli, wszystko byłoby prostsze.


___________________________________________________________
Wiem, że nie ma was tu dużo, ale mam ogromną prośbę. Mogłybyście wypromować mój blog? Jeżeli wam się podoba i historia Sussie was zaciekawiła, to może waszym koleżankom/przyjaciółkom również przypadnie do gustu.  Z góry dziękuję i obiecuję, że następny rozdział wstawię bardzo szybko.